نمي‌دانم چرا هر شببه ياد چهرهي ناديده‌ات جانا،دو چشمم اشك شوق از ديده مي‌بارد…به ياد دانهي خالتكه چون داميبه قصد جان مرغانِ جدا از دلنشسته بر رخ خوبتبه ياد چشم گيرايتكه افسون مي‌كند هر ديدهي شيداهمي از ديده مي‌بارم شراب سرخ اشك ارغواني را…مه من، خوب عالم، قصد جان كندل شيداي رسوا را- كه چون مجنون ليلاسخت بي‌تاب است-پريشان كن، پر از رنگ جنون كن!مرا ديوانه و رسواترين شيداي عالم كن!تو كه مي‌داني اي يارااگر چه من نديدم روي زيباي چو ماهت راولي در دام عشقت بس گرفتارممرا آشفته‌تر خواهي…!؟رهايم كن از اين زندان!بگو تا دور گردد پرده‌هاي ظلمت هجرانبگو تا مست گردمخسته و ديوانه و خونين دل و بيمار گردم…بگو تا پر كشم تا عرش كويتنشينم خسته و تنها كنار چشمهي مهرتوضو گيرم به آب زمزم عشقتببوسم قبلهي رويت…چه مي‌گويم !؟من و ديدار جانان !من و وصل رخ چون ماه دلبر !
