در طلائیه به چشم ظاهر هیچ نمی بینی ، تنها دشتی است وسیع و سکوتی سنگین و دیگر هیچ ، حیران و سرگردان در وادی تحیرخود می توانی تنها در بیایان گام زنی یا بر تلی از خاک بنشینی و در حیرت خود فرو روی . اینجاست که به عجز می رسی ، می فهمی که نمی توان تنها با نگاه به سراپرده ستر ملکوت دست یافت ، می فهمی که تنها چشم ابزاری تو قدرت شکافتن روموز را ندارد . پس به ناچار چشم بینای دیگری باید تا آنچه را که هست به روشنی دید .
زمین اینجا اسراری نهفته دارد و خاکش به قدری پاک و منزه است که از گذاردن گام در آن شرمسار خواهی ماند.
چشم بگشا و ببین ، تنها رد پای شهدا نیست که بر خاک است . در عبور پاکترین امامان تاریخ بر زمین این سرزمین است . این سخن قصه نیست، حس نیست ، حقیقت است که تنها چشم حقیقت بین می خواهد .
سکوت اینجا از جنس بی حرفی نیست ، از آن سکوتهای سبکی که در اثر بی کلامی به بی وزنی رسیده نیست ، سکوت اینجا غوغای فریاد است آنقدر سنگین که سنگینی اش روحت را می آزارد روحی که به سبکی ها خو کرده است رنگ چهره ات رنگ خورشید می شود:زرد رنگ ، رنگ چهره درکشان ، رنگ چهره هجران کشیده ها و بلا دیده ها .
اینجا ظرافتی عظیم می خواهد ، خیلی بزرگتر از آنچه تو با خود می آوری ، عظیم تر از ظرف مادی و به آسایش خو کرده ما.
و گرنه هیچ نمی یابی و هیچ نمی بینی و فقط از سنگینی طلائیه آزرده می شوی و شاید هم سنگینی عقده ای وا نشده را تا ابد با خود به همراه خواهی داشت.
